Prolog

 

Eve pamięta to, jakby wydarzyło się wczoraj, chociaż tak naprawdę od tego przełomowego w jej życiu zdarzenia, minęły dwa lata. W dalszym ciągu, potrafi szczegółowo odtworzyć w swojej głowie zdziwione miny jej pięciu przyjaciół na wieść o wyjeździe z ukochanej Anglii do Polski i ich łzy gdy wsiadała do samolotu. Bardzo jej ich brakowało.
Często wraca myślami do beztroskich chwil dzieciństwa spędzonych w ojczyźnie. Pamięta wszystko: swój dom w Holmes Chapel, okoliczne parki, sklepy oraz całą tamtejszą dzielnicę. Pamięta również zielonookiego chłopaka o kręconych włosach, z którym się wychowywała. Mieszkał w domu obok. Ich matki przyjaźniły się od czasów liceum i mogłyby być przykładem dla nie jednej pary przyjaciół. Tak samo było z nimi. Harry i Eve znali się od maleńkości. Byli ze sobą na dobre i na złe, w chorobie i w zdrowiu. Zawsze. Jedno za drugim wskoczyłoby w ogień.
Eve jest teraz 18 letnią dziewczyną. Swoich początków w polskiej szkole nie wspomina dobrze. Od pierwszych tygodni została włączona do grupy VIPów - ludzi bogatych i pięknych. Nigdy nie chciała wśród nich być. Jednak była to jedyna grupa, która ją akceptowała. Inni uczniowie odwrócili się od niej, gdy zauważyli w jakim towarzystwie się obraca. Nie chcieli mieć nic wspólnego z osobą, która jak uważali, stawia sobie wygląd i pieniądze za główną wartość życiową. Mimo że, Eve w gruncie rzeczy była bardzo skromną dziewczyną, nikt nie chciał dać jej szansy. Wszystko przez stereotypy.
Druga rzecz, która drażniła Eve, to trudności z językiem polskim. Zanim nauczyła się porządnie wysłowić, spotykała się z ogromną ilością docinek ze strony rówieśników. Jej brytyjski akcent był kolejny na liście rzeczy, za którą nieznajomi jej ludzie ją nienawidzili.
Eve stała się najpopularniejszą dziewczyną w szkole. Marzeniem chłopaków i wrogiem numer jeden zazdrosnych dziewczyn. Wyjątkiem były kolejne szkolne gwiazdki, które lansowały się tym, że ją znają i mogą z nią przebywać. Osiemnastolatka nigdy nie rozumiała, dlaczego ludzie, którzy nigdy z nią nie rozmawiali, tak po prostu jej nie cierpią. Nie okazywała wyższości nad resztą uczniów, jak inni członkowie jej paczki. Jednakże, z góry założono, że jest takim samym potworem jak oni. Ludzie kierowali się tu zasadą "Z kim przestajesz, takim się stajesz." Może coś w tym jest?
Eve, mimo ogromnej tęsknoty za przyjaciółmi - teraz sławnymi piosenkarzami z zespołu One Direction - nigdy nie wspomniała o nich swoim znajomym. Nikt nie wiedział, jaką przeszłość ma ta dziewczyna. Przez to, jak wiele próbowała ukryć sprawiała wrażenie bardzo tajemniczej. Nie. Ona się ich nie wstydziła. Nigdy. Obawiała się jednak, że chwaląc się znanymi przyjaciółmi zyska jeszcze więcej fałszywych ludzi u boku, którzy będą chcieli mieć do nich jakieś dojście oraz jeszcze więcej ludzi, którzy jej nie cierpią. Miała nadzieję, że pewnego dnia zaprzyjaźni się z kimś normalnym, a nie z kimś, kto chce się z nią przyjaźnić, bo spełnia standardy VIPa.
I wtedy tęsknota za chłopakami z boybandu wzrastała jeszcze bardziej...

____

Hejka!

No i powstał prolog.
Zależy mi na waszej opinii, więc jeśli chcecie, możecie skomentować. Chciałabym wiedzieć, jakie jest wasze zdanie.
Jeśli macie twittera, możecie mnie obserwować (follow) - @ImagineMeBaby

Pozdrawiam i oby do następnego rozdziału :)